Palestijnse vluchteliengen
Palestijnse vluchteliengen bin Palestijnen die gevlucht binne uut Israël nae de oorlog van 1948.
De beschuldigieng[bewerk | brontekst bewerken]
Zestig jaer nae de oprichtieng – as gevolg van de internationaol erkende uutoefening van het recht op zelfbeschikking – bluuft Israel de eênige staet in de wereld die constant besmeurd wordt met de meêst bizarre complottheorieën en bloedsprookies.
Israel is de eênige staet weervan het beleid en acties obsessief worre veroordeeld deu de internationaole gemeênschap, en van wie het bestaonsrecht voortdurend ter discussie stit en in twuufel wor getrokken. Dit gebeurt nie ienkel deu ulder Araobische vijanden, mar ok deu een gedeelte van de ontwikkelde bevolking in het Wes'n.
Centraol stit deerbie de bewering van het met voorbedachte rade verdrieven van de Palestijnen en de deeruit voortvloeiende creatie van het ‘vluchteliengenprobleem’. Het is een beschuldigieng die nauwelijks wor betwist.
Het historische ongerzoek[bewerk | brontekst bewerken]
Aol in het midden van de jaeren vuuftig ao de Amerikaonse 'istoricus J.C. Hurewitz gewerkt an een systematische weerlegging. Um z'n bevindingen bin ruumschoôts bevestigd deu laotere generaoties van geleerden en schrievers.
Zelfs Benny Morris, de meêst invloedrieke van de Israelische ‘nieuwe 'istorici’, eit schoorvoetend mottee toegeven da-a d'r nie zoiets bestong as een ‘masterplan’ om de Palestijnse Araobieren te verdrieven.
De recente declassificatie van miljoenen documenten uut de periode van het Britse mandaot (1920-1948) en het ontsto van Israel geven een vee dudelijker beeld van de 'istorische gebeurtenissen. Deze documenten bleven deu eerdere generaoties van schrievers onbenut.
Ieruit bliekt dat de beschuldiging van onteigening nie alleên volledig ongegrond is, mar zelfs het tegenovergestelde van de waereid is.
Araobische leiders kozen voe geweld[bewerk | brontekst bewerken]
De Palestijns-Araobische leiders bin vanof de vroege jaeren '20 gestart mee een nie oflaetende campagne om de Joodse nationale 'eropleving te vernietigen.
Deze campagne kwam uut in een gewelddaodige pohing om de VN-resolutie van 29 november 1947 tegen te houwen, weerin wier opgeropen tot de oprichtieng van tweê staeten. Hao dizze leiders en ulder bondgenoten in de naoburige Araobische landen de VN-resolutie anvaerd, dan zou er gon oorlog en zelfs ok gin vluchteliengen gewist binne.
Het simpele feit is dat de zionistische bewegieng aoltied open eit gestaen voe het bestaan in de toekomstige Joodse staat van een substantiële Araobische mindereid. Die zou op gelieke voet deelnemen “in aolle sectoren van het openbaere leven van het land.” De woorden bin van Ze’ev Jabotinsky.
In een beroemd artikel uuit 1923, sprak Jabotinsky zijn bereideid uut:
“om een eed af te leggen die onszelf en uze naekommelingen ertoe verbinden dat we nooit zullen doewe wat in strijd is mie het beginsel van gelieke rech'n, en dat we nooit zullen proberen iemand uut te sluuten.”
Elf jaar laeter kreeg Jabotinsky het voorzitterschap voe het opstellen van een grondwet voe een Joods Palestina. Volgens de artikels divan zouwe Araobieren en Joden de rech'n en de plichten van de staet geliek delen, weeronger speciaal ok de militaire dienst en de ambtenarieje. De Hebreeuwse en Arabische taal zouwe dezelfde juridische staetus genieten, en “in elk regeringskabinet wivan de minister-president een Joôd is, zou het vice-premierschap worre angeboden an een Arabier en aorsomme.”
Dit was dus de uutgangspositie van het ‘militante’ deel van de Joôdse nationale beweging. Het reguliere zionisme was nie alleên voe de volledige geliekeid van de Araobische mindereid in de toekomstige Joôdse staet, mar wilde ok de Araobisch-Joôdse co-existentie bevorderen.
In jannewari 1919, mie Chaim Weizmann as leider is van de zionistische beweging, bereikt um een vrede en saemenwerkingsovereênkomst mie emir Faisal ibn Hoessein.
Vanof die tijd tot de ofkondiging van de staet Israel op 14 meie 1948, 'ebben zionistische woordvoerders onderden bie-eenkomsten 'ehouwen mie Araobische leiders, op aolle niveaus. 'Ieran wier deelgenomen deu onger meer Abdoellah ibn Hoessein, de ouwere broer van Faisal en oprichter van het emiraat Trans-Jordanië (laeter het koninkriek van Jordaonië), toenmaelige en oud-ministers-presidenten van Syrië, Libanon, Egypte en Irak, vooranstaonde raedgevers van koning Abdul Aziz ibn Saoed (de stichter van Saoedi-Arabië) en ok deu Palestijns-Arabische elites van aolle groeperingen.
Aol op 15 september 1947 – tweê maenden voo het verstrieken van de VN-resolutie 181 [het verdeelplan van het Britse Mandaat Palestina] – probeerden twee zionistische afgezanten Abdel Rahman Azzam, secretaris-generaal van de Arabische Liga, er van te overtuigen dat een Palestijns conflict compleet “nutteloos de beste energie van de Arabische Liga zou opslorpen,” en dat zowel Arabieren als Joden sterk zouden profiteren “van een actief beleid van samenwerking en ontwikkeling.”
Achter deze stelling school de eeuwenoude zionistische hoop: dat de materiele vooruitgang ten gevolge van Joodse vestiging in Palestina het pad zouden effenen voor een permanente verzoening met de lokale Arabische bevolking. Of dat toch op zijn minst het project van de Joodse nationale zelfbeschikking gunstig ontvangen zou worden.
Zoals David Ben-Goerion, weldra de eerste premier van Israel, in december 1947 stelde:
“Als de Arabische burger zich thuis zal voelen in onze staat, …. als de staat hem zal helpen om op een waardige en toegewijde manier het economische, sociale en culturele niveau van de Joodse gemeenschap te bereiken, dan zal het Arabische wantrouwen overeenkomstig afnemen en er zal zo een brug worden gebouwd voor een Semitische, Joods-Arabische alliantie.”